Οι κάτοικοι του μικρού χωριού ζουν όπως παλιά. Πολύ παλιά. Μέσα στην αθωότητα και την καλοσύνη χωρίς ρεύμα και νερό. Μόνο αποχετεύσεις έχουν. Και αυτές αχρησιμοποίητες. Η πείνα θερίζει. Αλλά μπορούν να καπνίζουν φούντα ελεύθερα. Οι άντρες δουλεύουν από χόμπι στα χωράφια του Βοτανικού και στα νταμάρια του Μαρκόπουλου. Αυτό δεν το λένε δουλειά αλλά αυτό-οργάνωση στη νέα εποχή.
Στο Κηφισό οι γυναίκες με τους κόπανους κάνουν μπουγάδα κουβεντιάζοντας το νέο ινδικό σίριαλ που προβάλλεται κάθε Δευτέρα από το ραδιόφωνο. Χωρίς μεταγλώττιση. Οι νέες, οι τριζάτες, συζητούν χαμηλόφωνα πόσο νόστιμος είναι ο γιός του μυλωνά, του προύχοντα, αφού τα οικόπεδα με τα χαρούπια που είχε στην Κερατέα ο πατέρας του επιτέλους "δώσανε" λεφτά. Ο μύλος αλέθει τον ευλογημένο καρπό και το μοσχοπουλά το χαρουπαύλερο σαν να ήταν νισεστές.
Τα απογεύματα οι γριές κάθονται στις πρασιές και θυμούνται τα παλιά τα μεγαλεία πίνοντας καφέ από ρεβίθι. Τότε που ο Αυτιάς τις κόρταρε από την τηλεόραση. Κάποιες τυχερές είχαν καθίσει στα πάνελ του και γνώρισαν από κοντά τον μεγάλο αστέρα της επιθεώρησης Πανίκα Ψωμιάδη.
Τα καναρίνια και τα περιστέρια έχουν εκλείψει ως είδος. Μέχρι πρόσφατα στόλιζαν το κυριακάτικό τραπέζι αφού τα έτρωγαν στο φούρνο με πικρά χόρτα που μάζευε ο κοσμάκης από το κοντινό νεκροταφείο. Εκεί επίσης έκλεβαν και το σπορέλαιο από τα καντήλια για τη σαλάτα. Αν ήταν τυχεροί στους οικογενειακούς τάφους μπορούσαν να βρουν κανένα μπουκάλι πυρηνέλαιο. Βέβαια πολλοί πέθαναν από δηλητηρίαση γιατί τα τελευταία χρόνια πριν την χρεοκοπία ο κόσμος άναβε τα καντήλια του με παραφίνη. Όταν σε κόβει η πείνα όμως...
Τα παλικάρια ασβεστώνουν τις αυλές των φτωχικών σπιτιών και τα κορίτσια φυτεύουν κατιφέδες και γιασεμιά σε παλιές φυτίνες. Τα παιδιά παίζουν με τα τσέρκι στους δρόμους. Αφού σχολάσουν από την Χαλυβουργική.
Τις Κυριακές στις εκκλησίες οι παπάδες, οι μόνοι πλούσιοι και ευτυχισμένοι Έλληνες, δεν παρακαλάνε πια για μπουλκουμέ νεαρούς της ενορίας. Απλά σηκώνουν το ράσο και δείχνουν ένα μπαγιάτικο πρόσφορο να! Από κανονικό αλεύρι. Από εκείνα που τους δίνει η Γιάννα Αγγελοπούλου για να πιάσουν οι ευχές της να στεφθεί η πρώτη βασίλισσα της νέας Ελλάδας.
Μετά τη λειτουργία και το πολιτικό κήρυγμα του ιερέα οι φαμίλιες κατεβαίνουν στο λιμάνι για βόλτα. Οι άντρες παίρνουν μαζί τα ψαρικά τους μπας και βγάλουν καμιά τηγανιά κέφαλους από τα βρομόνερα της νέας μεγάλης προβλήτας της Cosco. Μερικοί συγκινούνται καθώς θυμούνται πώς κάμποσα χρόνια πριν τάιζαν κέφαλους με υπολείμματα Κοκτέιλ Αστακού που πετούσαν απευθείας από το prive τραπέζι τους στο "Jimmy and the fish" στη θάλασσα του Τουρκολίμανου. Μα σαν το αγκίστρι τσιμπήσει αντί για κέφαλο σαμπρέλα ένα απελπισμένο κλάμα τους πνίγει.
Κάθε φορά που ακούγεται ελικόπτερο των κατακτητών να πετά οι Έλληνες σηκώνουν κουρασμένο βλέμμα και μουντζώνουν τον ουρανό αφού ως γνωστόν με ελικόπτερο τους διαβεβαίωσαν οι ηγέτες των αγανακτισμένων ότι έφυγαν ο ΓΑΠ και η Χούντα του. Δεν το είδαν αλλά έτσι θα έγινε. Οι ηγέτες άλλωστε πάντα κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Οι παλαιότεροι που θυμούνται καλά την κανονική Χούντα χασκογελούν με την αφέλεια των νεοτέρων. Δεν μουντζώνουν ψηλά, μουντζώνουν τα βλαστάρια τους.
Η Μαρί Κυριακού διοργανώνει εβδομαδιαία συσσίτια στο "απαλλοτριωμένο" κτίριο του Αντ1 και μοιράζει στους φτωχούς και πειναλέους Έλληνες ζεστό χυλό από ρύζι. Μοιράζει και κοντό-ληγμένες γκοφρέτες ΙΟΝ στα πιτσιρίκια. Στο τέλος γίνεται κλήρωση και κάποια τυχερά θα κερδίσουν ένα από τα εκατομμύρια αντίτυπα του Μάϊκ Φασολάκη που ξέμειναν στις αποθήκες του επίσης "απαλλοτριωμένου" Λιβάνη. Έτσι καταφέρνουν να μορφώνονται και τα παιδάκια.
Στην Συγγρού ζει το νέο περιθώριο -οι πολιτευτές της ΝΔ μαλλιοτραβιούνται με εκείνους του ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα πιάσει τα καλύτερα πόστα στην πιάτσα. Από εκεί που περνούν οι Ευρωπαίοι και οι Κινέζοι κατακτητές ψάχνοντας πουτάνες.
Στο καταφύγιο του Λαού στον Περισσό οργανώνεται η αντίσταση. Σχεδιάζεται η κάθοδος των Ρώσων στο χωριό. Ταυτόχρονα οι πολύγραφοι των αντιστασιακών τυπώνουν τις οικονομικές μελέτες και τα διατάγματα των κατακτητών. Δεν είναι κακό. Έτσι άλλωστε λειτουργούσε ανέκαθεν το Κόμμα-έχοντας σαν οικονομικούς ευεργέτες αυτούς που πολεμούσε. Δυστυχώς η μόνη κάθοδος που έχει γίνει μέχρι στιγμής είναι το βρακί της Γραμματέως στο πάτωμα από την ξενηστικομάρα. Η ίδια σε μια κρίση αδυναμίας αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει τρώγοντας ένα iphone 5. Το πέρασε για σοκολάτα. Την έσωσε μια σύντροφος από την Εκάλη.
Στις παρυφές του χωριού στο βουνό της Πεντέλης μια δόλια ψυχή έχει στοιχειώσει την σπηλιά του Νταβέλη σκούζοντας συνέχεια σαν πληγωμένο γουρούνι. Τα βράδια κανείς δεν τολμά να πλησιάσει. Το μοιρολόι του, αγγίζει σαν κρύο δρεπάνι το θυμικό όσων εκ σφάλματος βρεθούν εκεί γύρω. «Σπίτι μου είναι το βουνό, γυναίκα μου η Βένη. Πατέρα έχω τον Αυγερινό και πεθερά την Πούλια. Αδέλφι μου είναι ο Άδωνις, ξαδέρφι μου ο Βορίδης. Μια μέρα υπόσχομαι να κυβερνήσω τους καθαρούς έλληνες. Όχι τους άλλους τους ψωραλέους. Τις λέρες!»
Έτσι η ζωή συνεχίστηκε στο μικρό χωριό που κάποτε το έλεγαν Ελλάδα. Από εκεί που ήθελαν οι πολιτικοί και οι ντεμέκ "αγανακτισμένοι". Στις απαρχές των '60s. Για όλα αυτά δεν ρωτάμε πια ποτέ ποιος έχει φταίξει. Σε αυτό το έργο έχουμε όλοι ξαναπαίξει.
ΣτΣ: Δημοσιευτηκε στο blog Epikairo 16/9/2011
