Σήμερα κλίνει ένας χρόνος από τότε που έγινα και εγώ μέλος της blogοσφαιρας. Το πρώτο μου post το έγραψα στις 10:23 το πρωί του Σαββάτου στις 26 Μάη 2007. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε στη blogoσφαιρα και κατά την εκτίμηση μου προς το καλύτερο. Ξεκίνησα να γράφω αραιά, περισσότερο γιατί με ιντρίγκαρε η ιδέα του μέσου και γιατί είχα τη δυνατότητα να εκφραστώ δημόσια χωρίς λογοκρισία σε ένα αχανή χώρο όπως το διαδίκτυο. Πολύ πριν δημιουργήσω το mementum vivere παρατηρούσα άλλους blogger και διαπίστωσα πόσο όμορφα γράφουν είτε σατιρίζοντας είτε προβληματίζοντας είτε απλά περιγράφοντας την καθημερινότητα τους δίνοντας στους αναγνώστες τους τη δυνατότητα ενός ιδιαίτερου διαλόγου που για μένα ήταν πρωτόγνωρος. Έχοντας αυτά κατά νου ξεκίνησα να γράφω πιο συχνά, συνήθως σατυρικά κείμενα που με ενδιέφεραν προσπαθώντας μέσα σε αυτά να αποτυπώσω την καθημερινότητα πολιτικά ή κοινωνικά. Στην αρχή μου ήταν αδιάφορο αν με διαβάζουν άλλοι, όταν όμως ανακάλυψα ότι κάποιοι έμπαιναν στον κόπο και το έκαναν με ενδιέφερε η γνώμη τους. Οφείλω να ομολογήσω ότι με επηρέασαν κατά ένα μεγάλο βαθμό. Αρκετοί bloggers, φίλοι πια με ρωτούσαν πότε θα έχεις το επόμενο με τη Μαρούσκα και μπήκα σε μια παραγωγική διαδικασία γράφοντας ερασιτεχνικά πάντα αλλά με τη διάθεση και την συνέπεια που θα έκανα αν ήμουν επαγγελματίας. Και εκεί ήταν που ανακάλυψα τι πραγματικά θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να γράφω. Να κάνω το κόσμο να γελάει, να σκέφτεται. Να επικοινωνώ με αυτόν το τρόπο με όσο μπορώ περισσότερους ανθρώπους. Να μιλάω μαζί τους. Να μεταδίδω τα ίδια συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μου όταν γράφω ένα κείμενο. Ότι αισθάνθηκα και εγώ όταν πρωτοδιάβασα τα κείμενα που είχε γράψει μια blogger που δεν είναι πια στη ζωή. Η Αμαλία Καλυβίνου.Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή το ξημέρωμα της Παρασκευής στις 25 Μαΐου του 2007. Πριν συμβεί αυτό είχε προλάβει μέσα από το blog της να μιλήσει για την υγειά της και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε σαν ασθενής στη χώρα μας. Διαβάζοντας τα κείμενα της έμαθα πολλά. Πράγματα που ήξερα αλλά προσπερνούσα. Γεγονότα και καταστάσεις που και στην οικογένεια μου είχα αντιμετωπίσει και προσπέρασα χωρίς να βρω το σθένος που βρήκε εκείνη να τα αποτυπώσει γραπτώς και να μείνουν για πάντα. Να θυμίζουν σε όλους μας τι κοστίζει να προσπαθείς να ζεις και να πεθαίνεις με αξιοπρέπεια στη χώρα μας. Η απήχηση των κειμένων της Αμαλίας ήταν τεράστια. Πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του διαδικτύου και όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο όπως διαπίστωσα στις μέρες που ακολούθησαν απο το θανατό της.
Μια ομάδα παιδιών έχοντας σα μέσο τα δικά τους blog ξεκίνησαν μια προσπάθεια να γίνει ακόμα πιο γνωστή η ιστορία της Αμαλίας και το κατάφεραν. Μας ξύπνησαν όλους και ξεκινήσαμε να κάνουμε κάτι. Η 1η Ιούνη ορίστηκε ημέρα μνήμης "Για την Αμαλία". Και τότε ήταν που άρχισε...
Από το ξημέρωμα αυτής της μέρας χιλιάδες Έλληνες αλλά και ξένοι bloggers ανέβασαν στην ιστοσελίδα τους αυτό το κείμενο. Τα ελληνικά blog feeds γέμισαν με τη φράση "Για τη Αμαλία". Χιλιάδες email κρατικών και μη φορεών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό "βομβαρδίστηκαν" κυριολεκτικά από αυτό το κείμενο. Στο youtube ένα video αφιερωμένο στη μνήμη της έκανε το γύρο του κόσμου. Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία βρήκαν χώρο στις πολύτιμες σελίδες τους για το γεγονός. Στη Βουλή έγινε θέμα με ενέργειες του Βαγγέλη Βενιζέλου-blogger και εκείνος- η περιπέτεια της Αμαλίας και μάλιστα θίχτηκε το προεδρείο γιατί τα κείμενα της Αμαλίας ήταν γραμμένα με πάθος και ενόχλησε η φρασεολογία τους για ορισμένους που επώνυμα αναφέρονταν. Αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν φοβούμενοι τις αντιδράσεις μιας αρνητικής τους κρίσης και τα κείμενα της Αμαλίας έγιναν δεκτά ως είχαν στα πρακτικά της Βουλής.
Και ύστερα ήρθε η λήθη...Έτσι νόμιζα? Μπορεί και έτσι να είναι. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις ημερομηνίες που ξεκίνησαν πολλοί bloggers να γράφουν θα διαπιστώσουν ότι τον Μάη του 2007 και μέσα σε εκείνο το καλοκαίρι οι Έλληνες bloggers διπλασιάστηκαν. Πλέον είμαστε πολλοί και συνεχώς αυξανόμαστε. Περισσότερες ιδέες, περισσότερη ζωή, περισσότερος κόσμος μιλάει, γράφει, διασκεδάζει, ταξιδεύει, ονειρεύεται, παλεύει αλλά κυρίως δεν ξεχνάει... Δεν ξεχνάει την Αμαλία. Δεν ξεχνάει να ζει.
Χαίρομαι που είμαι μαζί τους, παράλληλα ή και κάποιες φορές απέναντί τους. Χαίρομαι, γιατί ελεύθερα μπορώ να μιλάω, να φωνάζω, να κλαίω, να γελάω, γιατί πάνω από όλα ξέρω ότι κάποιος απο όλους αυτούς... με ακούει.
Για τη Λυδία τη Ζωή και τον Τάσο, τον hivandme, το Βασίλη, τη Βίκυ, το Johnnie, το Στρατο, τον Άγγελο,την Darkoteque, τον tzonako, την kat., τον Θωμά, τον Φωκίωνα, τον pan, τον Δημήτρη, τον Νίκο, τη Κλειώ, τον dr.seeng, τον impressedguy, τον Μανόλη, την eliaz, τον vlavo, τον switterz, την Audrey, την dimitroula4you, τον blenheim, τον phantom, την GrazyMalkavian, τη zamora, τη stilvi,την μπουρμπουλήθρα, τον man4men, τον alexandros1910, την chinoise, την HUMANITY, τον Trikalos τον RaiN. Για την Αμαλία.
ΣτΣ: Το τραγούδι είναι το Let the sunshine in απο το musical Hair
