Παράδειγμα #001
Δύο Έλληνες κάθονται σ’ ένα γραφείο. Ο ένας σε αυτό εργάζεται σαν απλός υπάλληλος ο άλλος απρόσκλητος επισκέπτης, μεγαλοεργολάβος στο επάγγελμα. Ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους. Για ευκολία τον υπάλληλο θα τον ονομάσω Βρασίδα και τον απρόσκλητο μεγαλοεργολάβο Ανανία. Ο Βρασίδας εργαζόταν στο pc του και δεν έδινε σημασία στον Ανανία που κοιτούσε έξω από τη τζαμαρία.
Ανανίας : Κοίτα κοίτα. Παντού χώνει τη μούρη του!
Βρασίδας : ...
Α: Κοίτα κοίτα. Παντού χώνει τη μούρη του!
Β : ...
Α : Κοίτα κοίτα. Παντού χώνει τη μούρη του! Όπου και να τον πιάσεις λερώνεσαι! Ε;
Β : ...
Α : Όπου και να τον πιάσεις λερώνεσαι! Αυτοί κρατάνε την οικονομία της χώρας και όποιος λέει το αντίθετο είναι μαλάκας.
Ο Βρασίδας γύρισε και τον κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει για ποιο πράγμα μιλούσε. Ο Ανανίας είχε καρφώσει το βλέμμα του σε έναν αλλοδαπό συνάδελφο του Βρασίδα που συνομιλούσε χαμογελώντας με κάτι συμπατριώτες του. Και το συνέχισε στο ίδιο μοτίβο:
Α : Κοίτα κοίτα. Παντού χώνει τη μούρη του! Πφφφφφφ!
Ο Βρασίδας σκεφτόταν πώς ο Ανανίας πληρώνεται αδρά για να πληρώνει με πενταροδεκάρες -μπορεί και κάλπικες- αλλοδαπούς εργάτες για τις πολλές εργολαβίες του. Δεν υπάρχει ούτε ένας έλληνας στην εταιρεία του εκτός από τον ίδιο και τη λογίστρια του. Η κόρη του είναι φοιτήτρια σε αλλοδαπό πανεπιστήμιο και συγκατοικεί με αλλοδαπές συμφοιτήτριες.
Ο Βρασίδας σκεφτόταν πώς δεν υπάρχει θεός τελικά.
Ο Α σηκώθηκε να φύγει. Καθώς βγήκε από το γραφείο έπεσε πάνω στον αλλοδαπό που χαμογελούσε νωρίτερα με κάτι συμπατριώτες του, ο οποίος και τον χαιρέτησε πάντα χαμογελώντας.
-Καλημέρα κύριε Ανανία.
Α: Καλημέρα, καλημέρα. Παντού χώνεις τη μούρη σου εσύ ε; Ήταν η απάντηση, χαμογελώντας φυσικά, δείχνοντας μία σειρά από τα αστραφτερά δόντια του. Ο αλλοδαπός άντρας τα έχασε. Το δικό του χαμόγελο του χάθηκε.
Πάνω από τον Ανανία εκείνη την ώρα πετούσαν ένας γλάρος και ένα περιστέρι. Ο γλάρος τον προσπέρασε αλλά το περιστέρι τον κουτσούλισε στον ώμο. Ο Ανανίας άρχισε να βρίζει χριστιανούς αγίους και τους προϊσταμένους τους.
Ο Βρασίδας που κοιτούσε την σκηνή παγίωσε την άποψή του ότι όντως δεν υπήρχε θεός. Αν υπήρχε τον Ανανία αντί για περιστέρι θα έπρεπε να τον έχεζε στα μούτρα ιπτάμενος ελέφαντας με εντερικά προβλήματα.
Ο Βρασίδας εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε ότι η ηλιθιότητα είναι αήττητη.
ΣτΣ: Κάθε ομοιότητα προσώπων καταστάσεων ή γεγονότων με την ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Η ιστορία δυστυχώς είναι εμπνευσμένη από γεγονότα που συνέβηκαν σήμερα το πρωί κάπου στην Αθήνα
