Παλιά η ακροδεξιά έθρεφε στις τάξεις της την Συμμορία της Καρφίτσας. Μέλη της κυρίως περιθωριακοί. Στις αρμοδιότητες τους ήταν να σπέρνουν τον τρόμο και τον πανικό στους πολίτες. Αρχικά προειδοποιώντας τους αντιφρονούντες σπάζοντας τους στο ξύλο. Εν συνεχεία δολοφονώντας. Έτσι απλά. Συνήθως με έναν λοστό. Άνοιγαν στα δύο το κεφάλι όποιου θεωρούσαν "επικίνδυνο". Ένα από τα θύματα τους ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Οι άνθρωποι αυτοί ανταμείβονταν από κρατικούς αξιωματούχους με μια άδεια για πάγκο στην λαϊκή, μια θέση εργασίας στο λιμάνι. Κάτι που θα τους εξασφάλιζε έναν σχετικά άνετο τρόπο ζωής. Το κράτος όχι πολλά χρόνια πριν έτσι δημιουργούσε δολοφόνους.
Σήμερα αντίστοιχη συμμορία διεκδικεί θέση στην Βουλή. Μέλη της αποκλειστικώς ρεντίκολα. Που συνεργάζονται με τα πιο σάπια κομμάτια της ελληνικής Αστυνομίας. Πουλώντας νταβατζηλίκι σε όποιον στέκεται εμπόδιο στα σχέδια τους. Ασκούν τρομοκρατία σε ανθρώπους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Εκμεταλλεύονται την αδιαφορία του κράτους σε πολίτες που ζητούν την φροντίδα του και τους μολύνουν με το δηλητήριο του μίσους. Μόνον έτσι εδραιώνονται. Μόνον έτσι μπορούν να απαιτούν ψήφο. Το κράτος στην εποχή μας έτσι δημιουργεί δολοφόνους.
Η βία είναι πολύμορφη. Πανίσχυρη. Τοξική. Αποτελεσματικότερη του καθολικού καρκίνου σε ένα νέο σώμα. Η Δημοκρατία μας είναι μόλις 38 χρονών.
