Το γεγονός έχει ως εξής: Ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Ηλίας Βρεττός βρέθηκε χωρίς την συνδικαλιστική του ιδιότητα, οικογενειακά, στο Σύνταγμα στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Ξαφνικά τα ΜΑΤ επιτέθηκαν αναίτια στο συγκεντρωμένο πλήθος όπως ομολογεί ο ίδιος «απλά επειδή βρισκόμασταν εκεί». Και συνεχίζει «Τα ΜΑΤ θέλανε να φύγουμε από το πεζοδρόμιο. Να μας διώξουν. Έτρεξαν κατά πάνω μας. Μας φώναζαν, έβριζαν και με τις ασπίδες τους άρχισαν να μας σπρώχνουν βίαια. Χτύπησαν την κόρη μου με την ασπίδα στη γνάθο. Αυτή άρχισε να κλαίει. Την πήρα στην αγκαλιά μου και προσπάθησα να φύγω. Έτρεμε ολόκληρη. Με έσφιγγε δυνατά και δεν με άφηνε. Εγώ ήμουν εξοργισμένος και η κόρη μου φοβισμένη».
Θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα του κυρίου Βρεττού και κάθε πολίτη να μπορεί να συμμετέχει ελεύθερα σε όποια συγκέντρωση διαμαρτυρίας επιθυμεί κουβαλώντας μαζί του όσα παράσημα διαθέτει χωρίς να νοιώθει την ανάγκη να μας λέει πότε τα αφήνει σπίτι. Δεν κουβαλάει όπλο κιόλας. Επίσης εννοείται έχει κάθε δικαίωμα να παίρνει και την οικογένεια μαζί. Είναι τουλάχιστον εγκληματικό αστυνομικοί να επιτίθενται αναίτια-το τονίζω αναίτια-σε ένα συγκεντρωμένο πλήθος. Πόσο περισσότερο όταν ανάμεσα τους βλέπουν παιδιά.
Η Ελευθεροτυπία αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κείμενο για να τονώσει την κυκλοφορία της που είναι στα τάρταρα εκμεταλλευόμενη μια συγκλονιστική φωτογραφία. Χθες 26 /9/2011 την είχε πρωτοσέλιδο και "έπαιξε" πολύ στα μέσα όπως μας ενημερώνει η λεζάντα.
Στον συντάκτη του άρθρου προφανώς είναι αδιάφορο το γεγονός αυτό καθεαυτό. Δεν τον ενδιαφέρει ο τραυματισμός του παιδιού. Έίναι ασήμαντος αφού ένας περαστικός(!) γιατρός και φίλος του, του είπε ότι δεν έχει κάτι το παιδί γεγονός που ηρέμησε (!) και τον τρομοκρατημένο (?) πατέρα. Στόχος του δημοσιογράφου ήταν να προκαλέσει το κοινό αίσθημα και το έπραξε όπως ένας έξυπνος γραφιάς. Άλλωστε όλα τα εξαιρετικά κείμενα από τη ζωή είναι βγαλμένα. Εκμεταλλεύτηκε τον τρόμο ενός 8χρονου παιδιού για να στήσει το θέμα.
Η εφημερίδα πούλησε όχι την βία της αστυνομίας που γνωρίζουμε. Που αρκετοί Έλληνες την αντίκρισαν, την μύρισαν και την ένιωσαν πάνω τους τον Ιούνιο στο Σύνταγμα. Η εφημερίδα πούλησε τον τρόμο στο πρόσωπο της 8χρονης Μ. Αυτό είναι το προϊόν.
Αυτό όμως ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία. Αυτό είναι χυδαιότητα.
Με την φόρα που έχει πάρει η Ελευθεροτυπία ένα είναι το τέρμα: Ο πάτος.
ΣτΣ: Το πρόσωπο του παιδιού δεν υπάρχει λόγος να φιλοξενηθεί ακάλυπτο στο apropos.
(Δημοσιεύτηκε στο blog Epikairo 27/9/2011)
