Ήταν 8 χρονών όταν ένας πόνος στο πόδι που μέρα με την μέρα γινόταν ολοένα και πιο οξύς την οδήγησε στα νοσοκομεία ψάχνοντας να βρει τι συμβαίνει. Οι γιατροί που την παρακολούθησαν αδυνατούσαν να προσδιορίσουν την πηγή του που όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ήταν ένας καλοήθης όγκος. 17 χρόνια αργότερα αυτός ο όγκος έγινε κακοήθης. Η Αμαλία αναγκάστηκε να υποστεί ακρωτηριασμό στο δεξί της πόδι από τον μηρό και κάτω. Παράλληλα έκανε χημειοθεραπείες για να πολεμήσει τον καρκίνο. Όλο αυτό το διάστημα της ταλαιπωρίας αντιμετώπισε στα νοσοκομεία ότι αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς που η τύχη το φέρνει να επισκεφτούμε ένα. Με μια όμως ουσιαστική διαφορά. Η Αμαλία αποφάσισε και τόλμησε να καταγράψει την περιπέτεια της και να την δημοσιεύσει στο blog της. Έχοντας διαβάσει κάθε κείμενο της τολμώ να πω πώς το έκανε με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. Χωρίς εμπάθεια, αφορισμούς και μίσος. Και πρόσεξε με καλά: Η Αμαλία υπέφερε. Υπέφερε απάνθρωπα.
Η δημοσιοποίηση αυτών των κειμένων ταρακούνησε για λίγο το σύστημα. Τα γεγονότα που περιέγραφε για χρηματισμό γιατρών και μάλιστα ονομαστικά απασχόλησαν και την Βουλή αν δεν κάνω λάθος κατόπιν σχετικής ερώτησης του Ευάγγελου Βενιζέλου στον τότε υπουργό υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλου. Το προεδρείο της Βουλής ενοχλήθηκε ταμαλα από την φρασεολογία που χρησιμοποιούσε η Αμαλία στα κείμενα της. Και αρνήθηκε να τα καταχωρήσει στα πρακτικά του. Η Αμαλία για να γράφει χρησιμοποιούσε την γλώσσα που μιλάμε όλοι μας και όχι την «καθωσπρέπει πολιτική» που μιλούν όλοι οι βλάχοι της Βουλής που κάνουν πως ξεχνούν ότι οι πρόγονοι τους έπηζαν τυρί με τον κόπανο που έπλεναν τα σώβρακα τους στις ρεματιές.
Η ιστορία της Αμαλίας ξεσήκωσε την τότε δικτυακή κοινότητα. Συγκίνησε πολλούς. Προβλημάτισε ακόμα περισσότερους. Η Αμαλία όμως πέθανε. Το ξημέρωμα της Παρασκευής 25 Μαίου 2007. Μόλις 30 χρονών. Έχοντας υποφέρει όπως είπα και λίγες αράδες πιο πάνω απάνθρωπα. Θυμάμαι όταν διάβασα την ανακοίνωση του θανάτου της από μια γιατρό που στάθηκε στο πλευρό της, τιμώντας τον όρκο που είχε δώσει στον Ιπποκράτη, έλεγε ότι ήταν ήρεμη. Χάρηκα. Όταν ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να αντικρύσει τον θάνατο με τόση αξιοπρέπεια φεύγει ήρεμος γιατί νιώθει ότι τον έχει νικήσει.
Ο θάνατος της Αμαλίας έγινε είδηση που φιλοξενήθηκε μέχρι και στο Reuters. Σε αυτό βοήθησαν απλοί bloggers που στάθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της. Όχι από οίκτο και συγκίνηση για αυτά που περνούσε αλλά γιατί αυτά τα παιδιά αντίκρισαν πιο γρήγορα από οποιονδήποτε άλλον στο πρόσωπο της Αμαλίας την αδερφή τους, την μάνα τους, τη γιαγιά τους, τον πάππου τους, τον πατέρα τους. Κάθε γνωστό και άγνωστο πρόσωπο που υπέφερε ή θα υπέφερε όπως εκείνη. Έτσι έστω και χωρίς την φυσική της παρουσία, η ιστορία της Αμαλίας έκανε το γύρο του κόσμου. Θα ήταν σίγουρα περήφανη για αυτό.
Στις 3 Μαΐου του 2007 η Αμαλία Καλυβίνου είχε δημοσιεύσει στο blog της το τελευταίο της κείμενο. Τίτλος του Τα 15’ του Γουόρχολ να αφήσουν βάση . Διαβάζοντας το καταλαβαίνεις ότι ήταν λίγο χαρούμενη για ότι είχε καταφέρει. Ήταν μια μορφή δικαίωσης. Όμως δεν μπορώ παρά να μην σκέπτομαι,κάθε φορά που έγραφε ένα από αυτά τα κείμενα, τα δημοσίευε και έκλεινε τον υπολογιστή της, το βλέμμα που θα έπεφτε στο δεξί της σιδερένιο πόδι.
ΣτΣ: Όταν διαβάζω κείμενα αφιερωμένα στην Αμαλία που κάνουν λόγω για χρεωκοπίες και αλμπάνηδες που μας κυβερνούν και άλλα χαριτωμένα ένα θέλω να πω στους φλογερούς γραφιάδες της blogoσφαιρας: Η Αμαλία είχε αξιοπρέπεια, παραδειγματιστείτε.
To υπέροχο Point of View το δημιούργησε ο arkoudos και μου έδωσε την άδεια να το χρησιμοποιήσω. Τον ευχαριστώ πολύ.
