Η Ζυρά η αμαρτωλή

Όλα ξεκίνησαν όταν διάβασα ένα κείμενο του Γιώργου Παυριανού για την Athens Voice τον Ιούλιο του 2009 με τον παράξενο τίτλο «Το μωβ χιλιάδες φορές». Σε αυτό ο Παυριανός περιγράφει την απίστευτη γνωριμία του με την Ζυράννα Ζατέλη που εξελίχθηκε σε φιλία. Χαρακτηριστικό είναι το κομμάτι που αναφέρει την συγκίνηση που ένοιωσε όταν αποφάσισε να του διαβάσει η ίδια, πράγμα σπάνιο για εκείνην, την «Περσινή Αρραβωνιαστικιά». Αν και την γνώριζα σαν συγγραφέα ποτέ δεν είχα διαβάσει έργο της γιατί την θεωρούσα για κάποιο ανεξήγητο λόγο «δύσκολη». Αυτό λοιπόν το κείμενο του Παυριανού έλυσε κάθε αναστολή μου.

Στα χέρια μου πρώτα έπεσε η «Περσινή Αρραβωνιαστικιά». Ακολουθώντας και εγώ τον δρόμο της γραφής από μεράκι, ψώνιο, πραγματική αγάπη, δεν ξέρω και δεν ξέρω αν θα μάθω και ποτέ, αποφάσισα να βουτήξω σε αυτό που πολλοί ονομάζουν όχι παράλογα όπως ανακάλυψα «ζατελικό σύμπαν» και εκεί έζησα πραγματικά στιγμές ονειρικές. Ένας φίλος της συγγραφέως κάποτε της εκμυστηρεύτηκε «Όταν διαβάζω τα βιβλία σου θέλω εκεί μέσα να πεθάνω» και αυτό είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Διαβάζοντας Ζατέλη πεθαίνεις. Ο χρόνος παύει να υπάρχει και νιώθεις να πορεύεσαι στη νέα σου ζωή παρέα με τους ήρωες της. Τον Ντάφκο, την Λεύκα, την Ελένη, τον Ζάφο, την Ωραιοζήλη, την Ζήνα, τον Σερκα, την Μάργω, την Δάφνη ακόμα και τον Μάρκο. Νομίζεις ότι μπορείς να τους μιλήσεις κιόλας, τόσο ζωντανοί στέκονται πλάι σου.

Το τελείωμα της «Περσινής Αρραβωνιαστικιάς» με βρήκε να κάθομαι ξημέρωμα στο προαύλιο ενός νοσοκομείου που νοσηλευόταν ένας συγγενής μου. Θυμάμαι άναψα ένα τσιγάρο και μέχρι να το τελειώσω αισθάνθηκα ότι επανήλθα στο κόσμο μου. Μόνο που ήμουν λίγο «ελαφρύτερος» και ζεστός από μια γλυκιά υπερδιέγερση. Την ίδια βδομάδα ξεκίνησα να διαβάζω το πρώτο βιβλίο της τριλογίας «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους: Ο Θάνατος ήρθε τελευταίος». Μόλις χθες τελείωσα το δεύτερο μέρος «Το πάθος χιλιάδες φορές».

Για κάποιον που ασχολείται με την τέχνη της γραφής ή για κάποιον που απλά λατρεύει την ανάγνωση ενός βιβλίου, η Ζυράννα Ζατέλη είναι μια δασκάλα. Μια τεχνίτρια των λέξεων που τις χρησιμοποιεί σαν χρώματα σε έναν καμβά που φαίνεται από πολύ νωρίς να γνωρίζει η ίδια το θέμα που θέλει να δημιουργήσει. Οι μνήμες της, τα αφηγήματα που της έχουν κοινωνήσει οι άνθρωποι που έχουν περάσει από τη ζωή της συμμετέχουν σε αυτήν την δημιουργία και την συμπληρώνουν. Τίποτα δεν πάει στράφι. Όλα έχουν έναν σκοπό να τελέσουν και αυτός δεν είναι άλλος από την απόλαυση της δημιουργίας για την ίδια και της ανάγνωσης ενός όμορφου λογοτεχνικού έργου για εμάς τους υπόλοιπους.

Η Ζυράννα Ζατέλη νομίζω ότι είναι σαν τα βιβλία που γράφει. Ένα μυστήριο. Μια ομορφιά. Μαγική.

ΣτΣ: Ο τίτλος του κειμένου είναι από το ομώνυμο τραγούδι του Γιώργου Παυριανού που έγραψε για την Ζυράννα Ζατέλη σε μουσική του Δημήτρη Λέκκα και ερμήνευσε η Βούλα Σαββίδη. Την φωτογραφία την βρήκα στο blog Terra Computerata