Ο ουρανός είχε φορτώσει σύννεφα. Γκρίζα. Μαύρα. Τη βροχή τη μύριζα. Τη καρτερούσα αλλά δεν ερχόταν. Ήξερα ότι θα ξεσπάσει. Ήξερα ότι θα ήταν και άγρια. Θα τα σάρωνε όλα στο πέρασμα της. Δε τη φοβόμουν μα κάτι μέσα μου σπαρταρούσε.Άστραψε φώς και όταν η βροχή ήρθε τα σάρωσε όλα. Παραμόρφωσε ότι έβλεπα, άκουγα, μύριζα. Κράτησε και πολύ. Άρχισα να φοβάμαι. Δεν ξέρω τι αλλά τον ένιωθα το φόβο. Δεν μου άρεσε αυτό.
Σαν σταμάτησε χαλάρωσα. Άνοιξα το παράθυρο. Άναψα ένα τσιγάρο. Πήρα τη κούπα μου με το ζεστό καφέ και είδα. Όλα είχαν αποκτήσει μια άλλη διάσταση μπροστά στα μάτια μου. Ο ήχος, η εικόνα, το φώς της μέρας που χανόταν ήταν καθαρά. Βαπτισμένα από το νερό της βροχής. Είδα τα πράγματα γύρω μου όπως πραγματικά ήταν. Γυμνά από τη γλίτσα και τη βρώμα της πόλης. Αληθινά.
Ακριβώς ένα μήνα πριν ανήμερα του Αγίου Νικολάου είχε βρέξει ξανά στην Αθήνα. Άστραψε ξαφνικά ένα μικρό φώς και έβρεξε. Όχι νερό όμως. Αίμα και φωτιά. Και τότε όλα είχαν αποκτήσει άλλη διάσταση στα μάτια μου. Εφιαλτική. Είδα ένα παιδί να πυροβολείται εν ψυχρώ και ο δολοφόνος να του γυρίζει τη πλάτη αφήνοντας το να πνιγεί στο ίδιο του το αίμα. Αίμα φρέσκο. Ζεστό. Καθαρό. Αυτή η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει για μέρες. Φωτιά. Ουρλιαχτά. Χάος. Και τότε είδα τα πράγματα όπως πραγματικά ήταν. Αληθινά.
Είδα παιδιά με παγωμένα από τη φρίκη πρόσωπα. Να πονάνε. Παραμορφωμένα από ένα πόνο μια σφαίρας που σφηνώθηκε στο κορμί τους. Και δεν μπορούν να κατανοήσουν για πιο λόγο τους συνέβη αυτό. Είδα τα παιδιά να ουρλιάζουν. Και είδα τους χαρτογιακάδες να τρομοκρατούνται. Τα ακριβά κοστούμια με τα λιγδιασμένα πρόσωπα, να τσαλακώνονται με απορία. Να ψελλίζουν κορακίστικες μαλακίες νομίζοντας ότι θα τη γλιτώσουν και αυτή τη φορά. Η ιδιοκτήτρια της Αριστεράς άνοιξε το στόμα της και είδα τη διχαλωτή της γλώσσα. Μαύρη. Τα δόντια της δάγκωναν όσους τολμούσαν να μιλήσουν και να υποστηρίξουν τα παιδιά που πονούσαν. Τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους. Η ίδια είναι πασιφανώς άχρηστη και κότα για να τους απευθύνει τον λόγο. Φοβάται τη ροχάλα που θα της σερβίρουν στα μούτρα.
Όλα αυτά τα αγόρια, όλα αυτά τα κορίτσια δεν βγήκαν μόνο για τη σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξη. Βγήκαν και για τις σφαίρες που τους έριξαν και συνεχίζουν να τους ρίχνουν πολλοί άλλοι επίσης. Πολλοί οι δολοφόνοι. Μέτρα.
Το παπαδαριό που αφού παράτησε τις αλλαξοκωλιές και τα τσιμπούκια ντιλάρει με την εκλεγμένη κυβέρνηση για το αποκλειστικό συμφέρον του. Την Ιερή και Αγία Τράπεζα.
Τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό της ίδιας της χώρας τους που σαν ακόλαστη παρθένα χάιδευε ξεσκισμένα κωλαράκια. Διορισμένα από τον ίδιο αλλά ξεσκισμένα από τους νταβατζήδες τους. Μάλιστα κάποια κωλαράκια δημοσίως έλεγαν ότι ξεσκίστηκαν γιατί πίστεψαν ότι έτσι θα είχαν την ευλογία της Παναγίας. Τούς σουρουκλέμεδες, υπεύθυνους για τη Παιδεία αυτής της χώρας που διασκέδαζαν σε μπουζούκια τη ίδια στιγμή που κάπου αλλού φώναζαν μια γυναίκα να αναγνωρίσει σε ένα νεκροτομείο το πτώμα του παιδιού που γέννησε. Όταν σχόλασαν τα μπουζούκια την επομένη πήγαν στο γήπεδο. Τούς γύπες που προσπαθούσαν με όρεξη να τραφούν από τον νεκρό για να επιβεβαιώσουν σε όλους μας πόσο καθάρματα είναι. Ή πόσο αγωνιστές.
Ανάμεσα στα παιδία που βγήκαν στους δρόμους οι έχοντες την εξουσία, ξαμόλησαν τις ύαινες τους για να ελέγξουν να καταστρέψουν και να κατηγορήσουν άλλους. Να λεηλατήσουν, να σπείρουν τον φόβο για να συσπειρωθούν οι ωραίοι κοιμώμενοι των καναπέδων τριγύρω από την παραπαίουσα κυβέρνηση και να ζητήσουν τη βοήθεια της να σταματήσει το χάος που η ίδια εν γνώση τους προκάλεσε. Μερικές από αυτές τις ύαινες είχαν συνεργαστεί λίγους μήνες πριν μαζί με «καλούς» αστυνομικούς και παρέα ξυλοκοπούσαν ειρηνικούς διαδηλωτές. Έχουν το know how.
Όμως οι ύαινες πεινάνε…
Και ακόμα δεν είχα δει τίποτα…
Οι ύαινες δεν χόρτασαν με το αίμα του Αλέξη. Άλλος ένας αυτή τη φορά-και καλά-από την άλλη μεριά έπρεπε να θυσιαστεί. Ενας πιτσιρίκος. Πού πλήρωσε μετρητοίς τις αμαρτίες των καθαρμάτων που φορούν την ίδια στολή με αυτόν και μόνο. Ακόμα χαροπαλεύει. Δεν τους έχει κάνει τη χάρη να πεθάνει ακόμα.
Τι κρίμα. Τι ατυχία για τους έχοντες την εξουσία. Θέλουν και αυτοί τον νεκρό τους. Nα κουνήσουν σα λάβαρο στα μούτρα μας το «γαζωμένο» κορμί του για να μας πείσουν ότι αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα. «Οι άλλοι» είναι οι κακοί. Οι κακοί που θα φροντίσουν να μη βρεθούν ποτέ.
Πόσο θα θελα να γύριζα το χρόνο πίσω. Λίγο πριν της 9 το βράδυ. Ανήμερα του αγίου Νικολάου. Να φώναζα σε 5 πιτσιρίκια να πάμε να κρυφτούμε μέσα στη νύχτα. Μακριά από τις ύαινες…
Ξύπνησα. Κοιμάμαι. Δεν έχει καμία σημασία. Το ξέρω πια. Η σφαίρα δε γυρίζει πίσω. Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω.
Ρε πιτσιρίκο μη τους κάνεις τη χάρη. Ζήσε!
ΣτΣ: Στις 14 Σεπτέμβρη 2007 είχα αναδημοσιεύσει ένα άρθρο του περιοδικού Schooligans με τη μαρτυρία ενός παιδιού 18 χρονών, του Γιώργου. Ούτε κατά διάνοια δεν είχα σκεφτεί ότι ο Γιώργος θα μπορούσε να ήταν στη θέση του Αλέξη.
