Μέσα στην κλινική Σασαμένε –ένα σύμπλεγμα από λυόμενα και σκηνές– τα παιδιά είναι χωρισμένα ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασής τους. Το κλίμα είναι βαρύ. Χθες το βράδυ, άλλο ένα πέθανε χτυπημένο από τις επιπλοκές του υποσιτισμού. Οταν οι γονείς του αντελήφθησαν το πρόβλημα, ήταν πολύ αργά. Δακρυσμένοι και καταβεβλημένοι, ζητούν από τους γιατρούς να τους βοηθήσουν στη μεταφορά της σορού πίσω στην κοινότητα, ώστε να ταφεί εντός της ημέρας.Ο Γκαμάτσου είναι δέκα μηνών. Τυλιγμένος με κουβέρτες και βυθισμένος στην αγκαλιά της μητέρας του, Καμάντι, μοιάζει ακόμη μικρότερος. Από τη μύτη του εξέχει ένα σωληνάκι, βήχει διαρκώς και τα μάτια του είναι σχεδόν κλειστά από το οίδημα. «Τον έφεραν πριν από οκτώ ημέρες και τώρα είναι πολύ καλύτερα», μου λέει η γιατρός. Ενώ έμοιαζε με σκελετό, η Καμάντι δεν είχε καταλάβει ότι το μικρότερο από τα επτά παιδιά της βρισκόταν στο χείλος του θανάτου. Εάν μια κινητή μονάδα δεν περνούσε από την κοινότητά τους, ο μικρός, που τρεφόταν μόνο με πατάτες γιατί οι γονείς του δεν είχαν τίποτε άλλο να του δώσουν, θα είχε πιθανότατα γίνει άλλος ένας αριθμός.
Μικρά παιδιά με τα πρόσωπα γεμάτα μύγες παίζουν στο χώμα έξω από μια σκηνή. Μέσα, ο Μάτσου στρώνει το κρεβάτι της κόρης του για τελευταία φορά. Αύριο η οκτάχρονη Αϊσά παίρνει εξιτήριο. Μεταφέρθηκε εδώ πριν από ένα μήνα με οίδημα και στομαχικές διαταραχές. Τα σημάδια στα άκρα της δεν έχουν σβήσει και το παιδί εξακολουθεί να μοιάζει με σκιά, όμως έχει πάρει βάρος και δεν αποβάλλει πλέον το φαγητό. Πίνει γάλα και μας λέει ότι είναι πολύ χαρούμενη που θα συναντήσει ξανά τη μητέρα και τα τέσσερα αδέλφια της. Στην επιστροφή, εκτός από τη μικρή, ο Μάτσου θα πρέπει να κουβαλήσει τη θεραπευτική τροφή της, καθώς κι ένα βαρύ σακί με καλαμπόκι και μείγμα σόγιας που θα του δώσουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Ο λόγος, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, είναι ότι η πείνα συχνά αναγκάζει την οικογένεια να στερεί από το άρρωστο παιδί την ειδική τροφή που χρειάζεται για να επανέλθει στο φυσιολογικό του βάρος.
Στην επιστροφή από την κλινική της Σασαμένε, σταματάμε έξω από την καλύβα μιας οικογένειας. Ο πατέρας λείπει. Η μητέρα παρακολουθεί τα μικρά της να παίζουν με τις αγελάδες, οι οποίες έχουν αφοσιωθεί στο γρασίδι και δεν τους δίνουν καμία σημασία. Λέει ότι ο άνδρας της δουλεύει στο χωράφι ενός γείτονα για έναν πενιχρό μισθό και, καμιά φορά, λίγα τρόφιμα. Το δικό τους χωράφι ξεράθηκε, αφού για πολλούς μήνες δεν είδαν ούτε σταγόνα βροχής. Πέρυσι πωλούσαν το καλαμπόκι τους στην αγορά και είχαν κάποια χρήματα. Τώρα έχουν μόνο πατάτες και πιπερόριζα που είναι φθηνή. Τη ρωτάω γιατί δεν σφάζει κάποιο από τα ζώα για να ταΐσει τα παιδιά της. «Γιατί αυτά είναι για ώρα ανάγκης».
ΣτΣ: Με αφόρμή την σημερίνη μέρα αναδημοσιεύω ενα κείμενο της Κατερίνας Αλεξανδρίδη απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12/10/2008. Παραθέτω και αυτό το link Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά.
