Σχεδόν τόσο παλιό που κανείς δεν ξέρει ακριβώς την ηλικία του. Οι Συριανοί το τοποθετούν γύρω στις αρχές του προηγούμενου αιώνα τότε που θεμελιωνόταν και το πανέμορφο δημαρχείο της Ερμούπολης,υλοποιώντας ένα φιλόδοξο σχέδιο του Τσίλερ. Από τις πόρτες αυτού του καφενείου έχουν περάσει οι σημαντικότερες προσωπικότητες της χώρας. Τότε που το νησί απολάμβανε την ευημερία και τη πρόοδο που είχαν δημιουργήσει παράλληλα με τους καθολικούς κατοίκους οι ορθόδοξοι πρόσφυγες.Δύο μεσήλικες άντρες πολεμούν πάνω από μια σκακιέρα σιωπηλά,σχεδόν ακίνητοι. Υποπτεύομαι ότι η κατάσταση είναι δύσκολη για τους λευκούς Ο στρατηγός τους είναι προβληματισμένος. Ανάβει τσιγάρο. Μικρό ροκέ. Ο αντίπαλος του χαμογελούσε.
Είναι αργά το μεσημέρι και το δροσερό αεράκι είναι αρκετό για να σου φτιάξει τη διάθεση που στην έχει ψιλοχαλάσει το χθεσινό ξενύχτι με το πιόμα. Πλατάνια μουριές και βουκαμβίλιες μπλεγμένα όλα μεταξύ τους δημιουργούν, μια φυσική δροσερή στέγη που ο ζεστός ήλιος δεν τολμά να διαπεράσει. Λίγο παραπέρα δύο πελώριοι φοίνικες στέκονται αγέρωχοι μαρτυρώντας το ένδοξο παρελθόν της ομορφότερης πλατείας του τόπους μας. Της πλατείας Μιαούλη. Τα απογεύματα σφύζει από ζωή. Στα σκαλοπάτια του δημαρχείου συγκεντρώνονται οι πάντες. Από πιτσιρίκια μέχρι ηλικιωμένα ζευγαράκια αράζουν εκεί παρατηρώντας την κίνηση. Δεν είναι δυνατόν να κανονίσεις ένα ραντεβού με τη παρέα και να πεις διαφορετικό σημείο από τη σκάλα. Δέν έχει νόημα. Στη πλατεία όμως τούτη την ώρα δεν κυκλοφορεί κανείς. Σποραδικά κάποιοι περαστικοί τη διανύουν βιαστικά και προσπαθείς να καταλάβεις που είναι κρυμμένοι οι υπόλοιποι.
Τα λευκά μάρμαρα της κάτω από τον δυνατό ήλιο είναι εκτυφλωτικά. Νομίζεις ότι εκπέμπουν παράλληλα και ένα δικό τους φως. Η μεγάλη μαρμάρινη εξέδρα απέναντι και δεξιά της μεγάλης σκάλας του δημαρχείου χθες φιλοξενούσε μια παιδική χορωδία που ερμήνευε λαϊκά κομμάτια. Είναι πολύ περίεργο να ακούς με παιδικές φωνές τραγούδια που μιλούν για έρωτα, ανεκπλήρωτα πάθη, πόνο, θάνατο. Και όμως πιστεύω ότι έτσι καταλαβαίνεις την ομορφιά ενός καλογραμμένου τραγουδιού. Ο στίχος, η μελωδία είναι εκεί. Ίδιοι. Τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται ακούγοντας το, ίδια. Καθώς τα απολάμβανα θυμάμαι τον εαυτό μου να χαμογελά. Θα τολμούσα να πω λίγο συγκινημένος.
-Σαχ, είπε ήρεμα ο στρατηγός των λευκών.
Το μικρό ροκέ είχε αλλάξει τη παρτίδα υπέρ του.
Ο μαύρος βασιλιάς θα αναγκαστεί να παραδοθεί στη λευκή βασίλισσα.
