Το απόσπασμα που ακολουθεί στα Αγγλικά γράφτηκε από την Halima Bashir και θα το βρεις στο βιβλίο της Tears for Darfur.Θεώρησε ότι είναι μια εισαγωγή που σε προετοιμάζει για αυτό που πρόκειται να διαβάσεις στα Ελληνικά. Σε αυτό το κομμάτι θα αναγνωρίσεις την ανθρώπινη φύση σου. Το θέμα για μένα είναι αν θα σου αρέσει αυτό που θα δεις…
"Darfur. I know to you this must be a word soaked in suffering and blood. A name that conjures up terrible images of a dark horror and an evil without end. Pain and cruelty on a magnitude inconceivable in most of the civilized world. But to me, Darfur means something quite different: it was and is that irreplaceable, unfathomable joy that is home."
Με λένε Halima. Κατάγομαι από μια μαύρη αφρικανική φυλή, τους Ζαγκάουα, που ζουν στο Νταρφούρ του Σουδάν. Εγώ όμως ζω ως πρόσφυγας στο Λονδίνο, η φρίκη του πολέμου στο Νταρφούρ με ανάγκασε να εγκαταλείψω την πατρίδα μου, σκόρπισε την οικογένειά μου στις τέσσερις γωνιές της Γης.
Όταν γεννήθηκα, το 1979, ο πατέρας μου μού έδωσε το όνομα της σαμάνου του χωριού. Ήταν εύπορος άνθρωπος και ήθελε να μορφωθώ. Πίστευε πως μόνο έτσι θα απελευθερωνόμασταν εμείς οι Αφρικανοί Σουδανοί από την αραβική κυριαρχία. Ήμουν η πρώτη από το χωριό μου που πήγα πανεπιστήμιο, η πρώτη από την υποφυλή μας, τους Κούμπε, που έγινε γιατρός.
Τη χρονιά που αποφοίτησα, όμως, ξέσπασε ο πόλεμος στο Νταρφούρ. Με έστειλαν στο νοσοκομείο της κοντινότερης πόλης. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά άρχισαν να φτάνουν με τις πιο φριχτές πληγές. Τους βοηθούσα όλους- ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή θρησκεύματος.
Μια μέρα ήρθε να με ψάξει η σουδανική μυστική αστυνομία. Με οδήγησαν σε ένα «στοιχειωμένο σπίτι» - ένα μυστικό κέντρο κράτησης- και άρχισαν τις απειλές. Ήμουν η γιατρός Ζαγκάουα που βοηθούσα τους αντάρτες, είπαν. Είχα μιλήσει στις εφημερίδες. Αν δεν έκλεινα το στόμα μου, θα το πλήρωνα. Για τιμωρία, με μετέθεσαν στην κλινική ενός απομακρυσμένου χωριού.
Μια μέρα, μας επιτέθηκαν οι Τζαντζαουίντ, οι Άραβες πολιτοφύλακες που στηρίζονται από την κυβέρνηση. Περικύκλωσαν το σχολείο και, ενώ οι κυβερνητικοί στρατιώτες κρατούσαν τσίλιες, βίασαν ομαδικά τα κορίτσια. Το μικρότερο ήταν οκτώ ετών. Δεν μπορώ καν να περιγράψω τα τραύματά τους.
Έφτασαν μέλη μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης και με ρώτησαν τι είχε συμβεί: Φοβόμουν, αλλά τους είπα.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο στρατός και οι πολιτοφύλακες ήρθαν ξανά, για μένα. Με χτύπησαν, με βασάνισαν, με φώναζαν «μαύρο σκυλί» και «σκλάβα». Με βίασαν ομαδικά, επανειλημμένα. Τελικά, μου είπαν πως θα με άφηναν να ζήσω.
Τώρα που είχα διδαχθεί από τους «εξπέρ» μπορούσα πράγματι «να μιλήσω στους ξένους για τους βιασμούς». Έτρεξα μακριά, κατάφερα να βγω από τη χώρα, αναζήτησα άσυλο στη Βρετανία. Ποιοι συγγενείς μου είναι ακόμα ζωντανοί, πού βρίσκονται, δεν έχω ιδέα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η ευθύνη για τα εγκλήματα πολέμου στο Νταρφούρ φτάνει μέχρι την κεφαλή του σουδανικού καθεστώτος.
Όταν γεννήθηκα, το 1979, ο πατέρας μου μού έδωσε το όνομα της σαμάνου του χωριού. Ήταν εύπορος άνθρωπος και ήθελε να μορφωθώ. Πίστευε πως μόνο έτσι θα απελευθερωνόμασταν εμείς οι Αφρικανοί Σουδανοί από την αραβική κυριαρχία. Ήμουν η πρώτη από το χωριό μου που πήγα πανεπιστήμιο, η πρώτη από την υποφυλή μας, τους Κούμπε, που έγινε γιατρός.
Τη χρονιά που αποφοίτησα, όμως, ξέσπασε ο πόλεμος στο Νταρφούρ. Με έστειλαν στο νοσοκομείο της κοντινότερης πόλης. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά άρχισαν να φτάνουν με τις πιο φριχτές πληγές. Τους βοηθούσα όλους- ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή θρησκεύματος.
Μια μέρα ήρθε να με ψάξει η σουδανική μυστική αστυνομία. Με οδήγησαν σε ένα «στοιχειωμένο σπίτι» - ένα μυστικό κέντρο κράτησης- και άρχισαν τις απειλές. Ήμουν η γιατρός Ζαγκάουα που βοηθούσα τους αντάρτες, είπαν. Είχα μιλήσει στις εφημερίδες. Αν δεν έκλεινα το στόμα μου, θα το πλήρωνα. Για τιμωρία, με μετέθεσαν στην κλινική ενός απομακρυσμένου χωριού.
Μια μέρα, μας επιτέθηκαν οι Τζαντζαουίντ, οι Άραβες πολιτοφύλακες που στηρίζονται από την κυβέρνηση. Περικύκλωσαν το σχολείο και, ενώ οι κυβερνητικοί στρατιώτες κρατούσαν τσίλιες, βίασαν ομαδικά τα κορίτσια. Το μικρότερο ήταν οκτώ ετών. Δεν μπορώ καν να περιγράψω τα τραύματά τους.
Έφτασαν μέλη μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης και με ρώτησαν τι είχε συμβεί: Φοβόμουν, αλλά τους είπα.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο στρατός και οι πολιτοφύλακες ήρθαν ξανά, για μένα. Με χτύπησαν, με βασάνισαν, με φώναζαν «μαύρο σκυλί» και «σκλάβα». Με βίασαν ομαδικά, επανειλημμένα. Τελικά, μου είπαν πως θα με άφηναν να ζήσω.
Τώρα που είχα διδαχθεί από τους «εξπέρ» μπορούσα πράγματι «να μιλήσω στους ξένους για τους βιασμούς». Έτρεξα μακριά, κατάφερα να βγω από τη χώρα, αναζήτησα άσυλο στη Βρετανία. Ποιοι συγγενείς μου είναι ακόμα ζωντανοί, πού βρίσκονται, δεν έχω ιδέα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η ευθύνη για τα εγκλήματα πολέμου στο Νταρφούρ φτάνει μέχρι την κεφαλή του σουδανικού καθεστώτος.
-Halima Bashir for The Independent (αναδημοσίευση απο την εφήμερδα ΤΑ ΝΕΑ 15/7/2008)
