Μένεις μόνος. Μακριά από τους δικούς σου. Από τα 18. Εν μέρει επιλογή σου. Ήσουν ατίθασος. Από μικρός. Τα γράμματα δεν τα πολυγούσταρες. Και σε σταμάτησαν από το σχολείο. Χωρίς να το θέλεις. Το αγαπούσες το σχολείο. Γιατί εκεί ήσουν παιδί. Έπρεπε να δουλέψεις όμως. Υπήρχε ανάγκη για λεφτά στο σπίτι. Στην δουλειά δεν ήσουν όμως παιδί. Ήσουν άντρας εκεί. Έμαθες να δουλεύεις. Να βγάζεις λεφτά και να προσφέρεις όσο μπορούσες. Όμως ήθελες άλλα να κάνεις στη ζωή σου. Ήθελες να είσαι ελεύθερος. Ο μικρότερος από τα αδέρφια σου και ο πιο επαναστάτης. Πάντα έτσι ήσουν.Δεν συμβιβάστηκες ποτέ με τίποτα. Πάντα έκανες του κεφαλιού σου. Τη μάνα σου και τα αδέρφια σου τα έχεις πάντα στη καρδιά σου. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούσες σε τίποτα μαζί τους. Ακόμα και τώρα που ο μεγάλος αδερφός σου σε φοβάται. Ο πατέρας μακριά. Στη θάλασσα. Δούλευε για να μεγαλώσει τα παιδιά του κάνοντας μόνο αυτό που ήξερε. Και τα κατάφερε. Όταν γύρισε πλέον πίσω τον έβαλες και αυτόν στην καρδιά σου.
Και ύστερα ήρθε το χαρτί για το στρατό. Πήγες και τα βρήκες δύσκολα τα πράγματα. Πολύ δύσκολα. Μια απόπειρα αυτοκτονίας. Και σε τι σε ωφέλησε αυτό; Σε τίποτα. Τα ίδια σκατά και χειρότερα αντιμετώπισες όταν γύρισες από το νοσοκομείο. Μόνο ένα σημάδι στο χέρι κέρδισες για να σου θυμίζει τη στιγμή. Τη στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις... Και δεν τα κατάφερες. Γιατί το έκανες αυτό αφού αγαπάς τόσο τη ζωή;
Στη μεγάλη πόλη το πρώτο πράγμα που έκανες ήταν να πας να γραφτείς σε ένα σχολείο. Να μάθεις από την αρχή τα γράμματα. Για να κάνεις κάτι στη ζωή σου. Ένα νέο ξεκίνημα. Μετά τη μαυρίλα στο στρατό. Και έπιασες και δουλειά για να ζεις.
Όταν όμως μεγαλώνεις μόνος σε ένα ξένο μέρος μακριά από την οικογένεια σου πόσο δυνατός μπορείς να αισθάνεσαι; Πόσα όχι μπορείς να πεις στους πειρασμούς; Στον λαμπερό κόσμο της νύχτας με τις μεγάλες σκιές; Στους κινδύνους που κρύβονται μέσα σε αυτές τις σκιές; Πολλές φορές δεν μπορείς να τους δεις καν. Η γλύκα της ίδιας της απόλυτης ελευθερίας είναι μεγάλη. Πόσο μπορείς να την αντέξεις ξέρεις; Η ανάγκη σου να ζήσεις όλες τις χαρές αυτής της ζωής με πάθος σε κάνουν απρόσεκτο. Το καταλαβαίνεις αυτό; Το καταλαβαίνω μου είπες. Και ήξερα ότι το καταλαβαίνεις. Και τότε προσπάθησα να σε καταλάβω εγώ. Να καταλάβω τη ζωή σου. Να μάθω εσένα. Ένα όμορφο αγόρι. Μόνο. Για πρώτη φορά. Στη μεγάλη πόλη. Μακριά από το χωριό και τη μαλακία που κάθετε σαν παχιά ομίχλη μόνιμα εκεί. Στην πόλη δεν υπάρχει αυτή η παχιά ομίχλη. Υπάρχει όμως η μοναξιά. Που είναι χειρότερη. Και πιο επικίνδυνη. Και η μοναξιά εδώ για σένα απέκτησε και όνομα:
-Σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας.
-Δηλαδή;
-AIDS
-Θα πεθάνω γιατρέ;
-Θέλεις να πεθάνεις;
-Όχι
-Τότε δεν θα πεθάνεις. Φτάνει να προσέχεις.
Και σου εξήγησε. Σου είπε τι πρέπει να κάνεις. Για να συνεχίσεις να ζεις. Όπως και πριν.
Στην αρχή ήταν δύσκολο να συνηθίσεις την ιδέα. Αλλά τι διάολο εδώ έχεις καταφέρει τόσα άλλα αυτό δεν θα κατάφερνες;
Και το κατάφερες να ζεις με αξιοπρέπεια. Χωρίς να πληγώσεις την ελευθερία σου. Πού τόσο αγαπάς...
Η μάνα σου το κατάλαβε. Και της μίλησες για αυτό. Ποτέ δεν της έκρυψες κάτι. Γιατί ξέρεις ότι είναι ανήθικο να κρύβεις κάτι από κάποιον που σε αγαπά ανιδιοτελώς
Το είπε στα αδέρφια σου γιατί δεν μπορούσε να το αντέξει μόνη. Στο πατέρα σου όχι. Ό μεγάλος σου αδερφός φοβήθηκε. Ανάθεμα και αν ήξερε απο τί... Δεν θέλει να κάτσει στο ίδιο τραπέζι μαζί σου γιατί φοβάται.
-Πιστευεις οτι θα το μετανιώσει κάποια στιγμή; με ρώτησες
Σου είπα Ναι.
Σου είπα ένα μόνο ψέμα.
Και έτσι θα είσαι και αυτό το Πάσχα εδώ στην μεγάλη πόλη... Μόνος.
Μία κοπέλα σου δίνει το Άγιο Φως. Και σου χαμογελά. Την ευχαριστείς χαμογελώντας. Και τα μάτια της λάμπουν.
-Χριστός Ανέστη.
Σώπα ρε μεγάλε. Χρόνια τώρα άλλη δουλειά δε κάνει ο Χριστός. Αν υπήρχε βέβαια θα έκανε κάτι, αλλά...
Τα βαρελότα σκάνε! Όμορφα που είναι! Πολύχρωμα! Δυνατά! Σκίζουν τη νύχτα στα δύο! Και γύρω σου όλοι αγκαλιάζονται και φιλιούνται. Και συ κοιτάς το κερί σου μη σβήσει από αμηχανία γιατί δεν έχεις κανένα να σε αγκαλιάσει. Μη σβήσει το Άγιο Φως.
Και να σβήσει τι θα αλλάξει; Ε; Πες μου ένα ψέμα... Πες μου ένα μόνο ψέμα και συ.
