Όσα η Ελλάδα ονειρεύεται τ' αφήνουν όνειρα αυτοί...

Όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου στη blogoσφαιρα τίποτα μα τίποτα δεν με προϊδέασε ότι θα έβρισκα ανθρώπους που μπορούν να γράφουν και να μιλάνε στη ψυχή σου με την ίδια άνεση που κάνουν φίλοι που σε ξέρουν χρόνια. Διάβασα κείμενα τόσο ζωντανά που νομίζεις ότι αυτός που τα γράφει στα ψιθυρίζει στο αυτί την ίδια στιγμή. Σε ένα από αυτά τα κείμενα αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα που θα βρείτε ολόκληρο στο blog Πόσο μαλάκες είμαστε τελικά; που υπογράφει η blogger vasiliskos

"...Πανε πάλι να μας χωρίσουν σε έλληνες και ανθέλληνες σε σχέση με το αν θα βγούμε να τσιρίζουμε για τη Μακεδονία ή όχι.

Ποιός είναι ανθέλληνας?

Εγώ?
Εμείς τα μόνιμα θύματα της κάθε φιλοδοξίας σας?
Τα μόνιμα θύματα του ίδιου του κακού ευαυτού μας?

Τι ονειρεύτηκα εγώ γι αυτή τη πατρίδα απέχει πολύ απ΄οτι μου μάθατε μέχρι σήμερα.Αυτά που ζωγράφιζα στο μυαλό μου για να αντέχω τη σιχαμερή πραγματικότητά σας εσείς αγνοείτε ότι μπορούν να φυτρώσουν σε μια ελληνική ψυχή.

Δεν ξέρετε καν από τι φτιάχνονται...

Ονειρεύτηκα ένα μικρό κράτος κοιτίδα της γνώσης. Γεμάτο σχολεία, Πανεπιστήμια, Ιστιτούτα Πολιτισμού για όλη την ανθρωπότητα. Μια αχτίδα από φως. Ετσι ονειρεύτηκα τη πατρίδα μου. Μακρινή από φασισμούς κάθε είδους, από όνειρα αιματοβαμένα, από στυγνά και απάνθρωπα συμφέροντα. Κάθε γωνιά και σχολείο. Κάθε έλληνας περήφανος για αυτό που είναι, και φιλόξενος να εμπνεύσει και τους άλλους λαούς, να τους αγγαλιάσει, να τους διδάξει και να διδαχτεί απ΄αυτούς..."