Πολλά χρόνια πριν, εγώ ήμουν στα 10, θυμάμαι ένα χάδι στο μάγουλο και μια γλυκιά φωνή.«Βρε βρε τι έχουμε εδώ; Ποιος είναι αυτός ο κούκλος;» Ήμουν με τις πυτζάμες και μόλις είχα ξυπνήσει γιατί στο σαλόνι του σπιτιού μας άκουγα ομιλίες και κόσμο. Μια ψηλή γυναίκα με κατάξανθα μαλλιά όρθια, κάπνιζε και χαμογελούσε σκύβοντας από πάνω μου.
«Ο ανιψιός μου» απάντησε ο θείος μου.
«Είσαι ο εγγονός του γίγαντα;» με ρώτησε η Μελίνα.
«Όχι του Γιάννη» της απάντησα εγώ και ξέσπασαν όλοι σε γέλια.
«Τζούλι κοίτατον είναι σαν άγγελος» είπε στο Ντασσέν και εκείνος χαμογελώντας καλόκαρδα με χαιρέτισε.
Γίγαντα η Μελίνα θεωρούσε τον παππού μου πού ήταν ζωγράφος-γλύπτης και όπως μου έλεγαν λαϊκός καλλιτέχνης. Τον έλεγε και εκέινη έτσι γιατί ήταν πρόσφυγας από τον Πόντο αγράμματος και όταν ήρθε στην Ελλάδα κυνηγημένος, σχεδόν κουρελής δεν σταμάτησε ποτέ του να δημιουργεί αυτό που πραγματικά αγαπούσε. Τη Τέχνη. Κάθε μορφής τέχνη. Ότι έπιανε στα χέρια του έπαιρνε ζωή. Μα ήταν ένας μουσαμάς μα ήταν πέτρα αυτό, ξύλο ή γυαλί.
Η Μελίνα είχε έρθει στο σπίτι μαζί με τον Ντασσέν για να δουν τα έργα του. Λίγες μέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε μια αναδρομική έκθεση σχεδόν του συνόλου των έργων του που είχε μεγάλη επιτυχία.
Χρόνια αργότερα θυμάμαι την Κυριακή 6 του Μάρτη του 1994. Στο ραδιόφωνο άκουσα ότι η Μελίνα πέθανε. Εκείνη την ώρα μπήκε στη κουζίνα που καθόμουν, ο πατέρας μου και με ρώτησε « Το είπανε;» και του απάντησα καταφατικά. Εκείνη την ημέρα ήταν η πρώτη και η μοναδική φορά στη ζωή μου που είδα το πατέρα μου να δακρύζει.
Θυμάμαι στη κηδεία της ένα απίστευτο πλήθος, βουβό. Συγκλονιστικό είναι να μην μπορείς να καταλαβαίνεις σε πιο σημείο της Αθήνας βρίσκεσαι από τον κόσμο που είναι γύρω σου. Περπατάγαμε με την αδερφή μου ακολουθώντας τη σορό και δεν ακουγόταν ούτε μια φωνή. Μόνο η καμπάνα της εκκλησίας. Νωρίτερα στο εκκλησάκι δίπλα από τη μητρόπολη την είδα για τελευταία φορά. Γύρω της 4 άντρες φίλοι στέκονταν τιμητικά, ανάμεσα τους και ο θείος μου. Σιωπηλός. Ο κόσμος περνούσε να αφήσει ένα λουλούδι, ένα ποίημα, ένα φιλί. Την αγαπούσε. Θα τολμούσα να πω σχεδόν ερωτικά. Με τον ίδιο τρόπο την αγάπησαν και την μίσησαν όλοι. Άντρες, γυναίκες.
Ανέκαθεν πίστευα ότι οι άνθρωποι που έχουν ένα ταλέντο-διάσημοι ή άσημοι δεν έχει καμία απολύτως σημασία-είναι ξεχωριστοί από εμάς τους υπόλοιπους. Τους έχει αγγίξει κάτι θείο. Η Μελίνα είχε αυτό το χάρισμα. Όσοι στάθηκαν δίπλα της το ένιωσαν. Τους το χάρισε χωρίς τσιγκουνιές. Η ίδια γνώριζε ότι είχε άπειρα αποθέματα να μοιράσει σε ολόκληρο τον κόσμο. Και το έκανε γιατί γούσταρε.
«Όταν τα μάρμαρα επιστρέψουν ξανά στο τόπο που τα γέννησε, Σ., εγώ θα ξαναγεννηθώ.» μου είπε κάποτε ο θείος μου ότι του εκμυστηρεύτηκε η Μελίνα.
«Την πιστεύω ανιψιέ. Την έχω ικανή να το κάνει» με διαβεβαίωσε.
